Toen we met Wit.h in 2017 de plannen opvatten om te verhuizen naar een klein winkelpand en ons groot atelier en tentoonstellingsruimte achter ons te laten was dit volledig onder invloed  van onze droom om met kunstenaars met een beperking in te breken in de huizen van onze collega’s in de beeldende kunst.

Het brandmerk dat kunstenaars met een beperking dragen, willen we op die manier opblinken. Het is ook hun droom samen te werken met andere kunstenaars en publiek te ontmoeten. En het lukt. Niet onaardig.

Dus onze droom blijkt verbonden met ons huis, onze voorgevel, ons smoel, ons kot, onze plek. Op vandaag zijn we weer in de droomfase. Op 1 december dit jaar moeten we een nieuw beleidsplan indienen bij de Vlaamse Gemeenschap en vandaag kunnen we weer eens dromen over de verre toekomst. En dus ook over de vraag welke werkplek we prefereren. En het zou Wit.h niet zijn of we zoeken het in de uitersten.

Zo hebben we zicht op een prachtig kasteel in een groot groen authentiek park dat schreeuwt om in te tentoon te stellen. We doopten het alvast The Crip Castle en dromen om met de narren daar een paar jaar de koning te rijk te zijn. Maar we zien ons ook wel huizen in een Tiny House op wielen die mee met de projecten verhuist van stad naar stad waar we op dat moment werken en tentoonstellen. De kunstenaars onder de mensen. Een schoon beeld. De beslissing valt in de komende maanden.

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.