Bastard

Bastard het klinkt als een scheldwoord maar verwijst hier naar de ‘culinaire’ eigennaam van het frietgerecht dat je op de foto kunt zien. Deze twee Waalse kunstenaars zijn er gek op. Maar het is niet dit Vlaamse frietgerecht dat hen deze week naar Wit.h brengt. Damien en Sebastien werken samen met Wout, Johan en Wim aan de voorbereiding van hun muzikale toer dat ze in maart samen met de Amerikaanse gitarist Lee Ranaldo afwerken. Tegelijk werken ze ook de vierde en laatste videoclip af voor de artistieke expeditie de Windstoot.

Bij de organisatie van zo’n toer met zeven concerten op een rij komt heel wat kijken. Niet alleen het muzikale optreden moet piekfijn in orde zijn. Ook de techniek, het vervoer, catering, hotels, de merchandising en de samenwerking met bookers en organisatoren. Ook het draaien van de videoclip brengt een omslachtige organisatie met zich mee. En vrijdag moet er buiten gedraaid worden dus hopen we dat de winter ons gezind is.

Maar over de organisatie maken we ons weinig zorgen. Wit.h heeft jaren ervaring en kan bovendien rekenen op geëngageerde kunstenaars en vrijwilligers.
Waar het wel wringt is de financiële organisatie. Sinds een aantal jaar is binnen de kunstensector hard gewerkt om kunstenaars op een eerlijke respectvolle manier te verlonen. Onze werkgeverskoepel heeft er een ganse organisatie aan op gehangen (met website) onder de titel ‘Juist is Juist’ en de minister van cultuur heeft het verplicht correct betalen van een loon voor kunstenaars verankerd in zijn subsidiebeleid.

Echter, in deze studie wordt nergens gesproken over kunstenaars met een handicap, sociale of psychische beperking. En nochtans, wanneer we het over gelijkwaardigheid willen hebben en ervan overtuigd zijn dat deze kunstenaars artistiek evenwaardig werk leveren als hun professionele collega’s, waarom zouden ze dan niet op dezelfde wijze vergoed worden?

Wit.h heeft de handschoen opgenomen om dit probleem aan te pakken. We kregen hiervoor een duim van de overheid maar helaas geen extra middelen. Dus hoe moeten we dit in godsnaam klaar spelen? Bovendien hebben we vastgesteld dat de zorgsector niet staat te springen om hierin samen te werken. Om begrijpelijke economische redenen. Visie en actie komen hier in conflict.

En dan heb je natuurlijk nog onze staatstructuur die ervoor zorgt dat er geen algemene regels gelden in deze situatie maar dat we voor elke individu apart een dossier moeten opmaken waarna het onderzoek kan starten op welke manier deze kunstenaar met een beperking een financiële vergoeding kan krijgen boven op zijn tegemoetkoming. Een administratieve molen waar we met onze kleine organisatie wel tegen op kijken.
En om het helemaal in de war te sturen stoten we op een aantal formele administratieve verplichtingen die de concerten in Frankrijk met zich meebrengen waar blijkbaar niemand een sluitend antwoord op kan formuleren. We worden hier bijna verplicht illegaal te werken of, en zo ziet het er naar uit, ons financieel diep in nesten te werken.

Maar ontmoedigd raken we niet. We leven in een tijd waarin heel veel in beweging is. Ook in de kunstensector zijn al veel zekerheden gesneuveld en komen nieuwe werkwijzen naar boven. Vooral de manier waarop met kunst van personen met een beperking wordt omgegaan. Het is een soms verwarrende maar boeiende tijd.

Visie en praktijk komen in conflict met elkaar