Bij een vernissage horen mensen, hoge hakken, rode lippen én muziek

Lara breine en Lien Anckaert startten hun samenwerking meer dan 2 jaar geleden. Wat begon met een eenvoudige uitnodiging en een minimale subsidie van Arts in Society, is uitgegroeid tot een intieme vriendschapsband en een top kunstenaars duo. Dit gaat veel verder dan gewoon werken, vertelt Lara. Ik had nooit voorzien dat dit zozeer onder de huid zou kruipen. We bladeren door de eerste tekeningen, de eerste knipsels, de inspiratiebronnen. De tekeningen die geïnspireerd zijn op Rops en Spilliaert zijn uitgepakt en staan uitgestald in het atelier. Het is indrukwekkend als je alles bij elkaar ziet. Er is hier hard gewerkt.

Lien Anckaert wil tonen. Kunst dient om gezien te worden. Een kunstenaar komt naar buiten met zijn of haar werk. De band met het publiek is erg belangrijk. Ze wordt ongeduldig en wil de plek zien waar De Windstoot uiteindelijk zal getoond worden. Dat is te begrijpen.
Twee weken terug gingen we samen op bezoek naar het Museum Dr. Guislain.  Yoon Hee Lamot, verantwoordelijke voor de tentoonstellingen, nam ons op sleeptouw doorheen het hele gebouw. Ze vertelde over de visie van Dr. Guislain en de psychiatrie in de 19^de eeuw. We liepen door de collectiepresentatie en langs de vleugel met Outsider Art. Dit werkte duidelijk inspirerend voor beide kunstenaars.

Lien en Lara denken vooruit. Wat gaan we tonen? Hoe gaan we ons werk tonen? Wordt het een ruimte waarin we de intimiteit zien, waarin we de muziek horen die hen beiden zo verbindt, een soort kabinet waar we met enige schroom kunnen binnen piepen? De toeschouwer die deelgenoot wordt van een werkproces? Wat gebeurt er als we dit werk uit het atelier halen en naar een andere ruimte brengen? Wat willen we dat de toeschouwer ziet als hij of zij naar ons werk kijkt? Of gaan we heel selectief te werk?

Keuzes maken, het hoort bij onze manier van werken. Een expeditie is een tocht. We nemen er de nodige tijd voor. Kunstenaars ontmoeten elkaar, leren elkaar beter en beter kennen, werken keihard.

En dan komt er een punt waarop het werk af is en naar buiten moet. Dan begint de dialoog met een publiek. Tonen. Lien Anckaert zet met een enorm geduld en een fijnzinnige precisie duizenden zwarte puntjes op één blad. Maar als het op tonen aankomt, dan kan het niet rap genoeg gaan. Ze kijkt nu al uit naar de vernissage, de ontmoeting en het feest die daarbij horen. Haar favoriete uitspraak is: Breine, doe voort! Ze weet bij wijze van spreken nu al welke schoenen en welke kleren ze zal aantrekken, zegt Lara lachend. En wij, wij horen er nu al bazuinen bij.

Keihard werken