Breine zit op bed en ik kom toe met een koffer

Vandaag nemen Lara en Lien de draad terug op in het atlier van Wit.h. Ze hebben elkaar gemist deze zomer en ze zijn blij om elkaar terug te zien. De rustpauze heeft hen beiden goed gedaan. Ze zijn één brok energie. Lara beschrijft hoe  Lien en zij een nieuwe weg inslaan.

‘Samen kijken we naar onze kleurexperimenten die we voor het verlof gestart zijn. Er hangt een beeld in ons atelier van een ruimte met twee blauwe vrouwen. Ik vraag Lien: Wat willen we dat de bezoekers denken als ze ons werk zien? Wat willen we vertellen? Stel: er is een bezoeker die ons niet kent  en hij ziet de tentoonstelling. Hij staat voor ons werk en leest: dit is gemaakt door Lien Anckaert en Lara Jakoba Breine. Wat zou die meneer denken als hij ons werk ziet? Lien antwoordt: Breine zit op bed en ik kom toe met de koffer. Waarop ik zei: Ah dat zijn wij?

We zijn zo lang bezig geweest met het verbeelden van verschillende vrouwen, van onze wereld, onze visie als vrouw, onze boodschap. We hebben er soms te veel en te hard over nagedacht en het soms ook te ver willen zoeken. Terwijl het antwoord van het hele project eigenlijk voor het grijpen ligt: Lien en ik. Dit zijn wij. Wij zijn het.

Hoe we staan naast elkaar. Hoe we praten. Hoe we lachen en dansen. Wij ademen onze gedachten. En laat dat net het gene zijn dat we willen vertellen en tonen. We geven elkaar een high-five en een knuffel. Het voelt aan als een krachtig  statement: Dit zijn wij. Twee vrouwen. Twee kunstenaars. Eureka!‘

Dit zijn wij.