De verfrissende relativiteit der dingen

Vandaag staat een atelierbezoek in Studio Borgerstein Mechelen op de agenda. We brengen schilderdoek voor een grote installatie straks binnen de Windstoot en we gaan de tentoonstelling van Ivan Vander Vliet (binnenkort live te zien in Wit.h) concretiseren.

Er is een aangename, veilige drukte in het atelier. Dit doet deugd na maanden van bureauwerk  en digitale ontmoetingen. Atelier begeleidster Wis Van Boekel is zoals steeds, heel enthousiast en gedreven. Ivan Vander Vliet zit reikhalzend uit te kijken. Zijn ogen stralen en zijn fel gele schort valt alsnog op te midden van het kleurrijk schildergeweld.

Hij spreekt repetitief onze namen uit als een soort herhaald welkom en kennelijk ook als geheugentraining.

We bekijken samen de snapshot die in de maak is. Ivan is erg geconcentreerd. Wij vragen hem van alles en hij gaat geduldig en met de nodige tijd in op elke vraag. Hij beschrijft het maakproces van zijn werk en onderstreept dat een werk pas af is als hij er duidelijk zijn naam op heeft gezet.

Hij kijkt ons aan en zegt: ik kijk naar mensen. Gewoon mensen.

Zo een eenvoud! We komen in de reserveruimte en daar staat een installatie met een overrompelende hoeveelheid werk van Ivan. Portretten van collega’s uit het atelier, een anonieme ster uit de boekskes, Frida Kahlo, Luc Tuymans en Stromae met strik…

Alle figuren zijn met grote aandacht en veel variatie op doek of karton gezet.

Allemaal gewoon mensen.
Wat een verfrissende relativiteit der dingen!

Gewoon mensen