Een aha-erlebnis aan tafel

Een pak jaren geleden beslisten we in een klein restaurant in Hamburg, na een intens werkbezoek aan Die Schlumper, om ons groot pand op Overleie te verlaten.  Het pand zou te koop gesteld worden, het was uitgeleefd, de werkruimte was erg koud. En het huis werd stilaan een ‘handelsmerk’. Maar een stigma, dat is nu eenmaal het laatste wat we willen.

Het was als een aha-erlebnis aan tafel: een heel kleine ruimte zonder atelier zou ons nog veel inclusiever maken. Het zou ons dwingen om altijd opnieuw op zoek te gaan naar andere locaties om te werken en tentoon te stellen. Zo gezegd, zo gedaan. Geen tijd later huisden we op het Van Dale plein. We hebben er een mooi bureau met zicht op een intieme plek, midden in de stad. Een kleine vitrine met een grote passage. Het heeft ons geen windeieren gelegd. De inclusieve zoektocht bracht ons op de meest diverse plaatsen.

Maar ook in de kleinste ruimte, is kaalheid koud. Ook al verkoop je niets, toch is een lege vitrine een ramp. Al snel beslisten we om kleinschalige expo’s te maken. De première Zachte witte tekenhanden met de heel bijzondere maquettes van Erwin Verhofstadt toonde de kracht van een presentatie. De expo’s wisselen elkaar af. De ontmoeting met de kunstenaar in onze ruimte, is telkens weer mooi en belangrijk. De vele toevallige passanten blijven haperen voor het raam en kijken naar binnen. Gefascineerd door wat ze zien.

Nu bereiden we ons volop voor op Gewoon Mensen van Ivan Vander Vliet. Het lijkt eenvoudig maar er komt meer bij kijken dan je denkt. Atelierbezoeken, transporten, opbouwen, teksten schrijven, uitnodigen en voorbereiden.

Het stelt ons instaat om het werken op een andere locatie en het thuiskomen op je bureau met elkaar te verweven. Inclusief werken betekent zelf op de wereld toestappen en tegelijkertijd de wereld bij jou binnenhalen.

op de wereld toestappen