Een dichterlijke vertelling

Bezoek aan het atelier van Lara Breine en Lien Anckaert.

Lara heeft samen haar lief Thomas Jacques een atelierruimte in het voormalig Woonzorgcentrum Sint-Vincentius in Kortrijk. De zorgvuldig afgesloten inkomdeur ligt verborgen op een binnenplein achter Barcylette. Onze namen staan in kleefletters op de deur, vertelt Lara fier. Lien Anckaert komt hier graag. In het kader van hun project werken ze één keer per week samen in het atelier van Lara. Twee hoog aan het einde van de gang (waar de sporen van de aanduiding van de voormalige zorgkamers nog duidelijk zichtbaar zijn) bevindt zich een klein atelier. Het is ingericht als een soort denk – werk – schrijfkamer.

Eén wand wordt voor een stuk ingenomen door Lien en Lara. Er hangen prenten die voornamelijk wijzen naar de kunstgeschiedenis en de gossip bladen.

Lien heeft een fascinatie voor dood, geweld, rare huidafwijkingen en blote figuren, vrouwen. Ze is erg begaan met vrouw zijn, seksualiteit, pikante details en het haar van medusa. Ze oefent herhaaldelijk op de naam Medusa die ze maar moeilijk kan onthouden.

De lange haren, de wijde ogen, de afgehakte hoofden, het levend villen van de rechter op het werk van Bouts, …het hangt er allemaal door elkaar. Lara heeft hier en daar een categorie aangebracht. Onder de noemer van Lara en Lien. Maar ook een blok seksualiteit, schedels, dood, …

Daartussen hangen tekeningen en stukken tekst. Lien haalt haar map uit met grote A3’s. Prachtige tekeningen.

Ze toont ze één voor één.

Haar onuitputtelijke bron van inspiratie is het boek van Félicien Rops dat ze uitgekozen heeft uit het rek Kunst in de bibliotheek van Kortrijk. Rops draagt haar grote voorkeur: fijn getekend, vrouwelijke seksualiteit, gedurfd voor de tijd waarin het gemaakt is.

Op een ets van Rops hangt een naakte vrouw sensueel aan het kruis genageld. Erboven zien we de typische letters INRI (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum). In de versie van Lien is het woord vervangen door EPOS.

Twee prenten in het boek zijn identiek op een onderbroek na. Rops tekende een naakte versie en een meer gekuiste versie. Lien kiest voor het naakt. Ze specifieert borsten en tepels. De prenten met een donkere achtergrond resulteren in tekeningen waarop Lien de achtergrond minutieus met stippels of lijnen uitwerkt. Dit is verrassend. Prachtig gewoon. In mijn hoofd ontstaat onmiddellijk een epos of dichterlijke vertelling.

Lara is onzeker over de aanpak. Ze wil dit goed doen. Ze maakt ongewild vergelijkingen met haar samenwerkingsproces met Arnaud Rogard. De druk van een presentatie is misschien te groot. Ik geef haar de raad dit even opzij te zetten en vanavond drie hoofdlijnen te kiezen waarmee ze verder aan de slag gaat. Zit er iets in een gevisualiseerde mindmap? Getekend, geschreven?

Benieuwd hoe dit verder gaat.

... met een fascinatie voor dood, geweld, rare huidafwijkingen en blote figuren, vrouwen.