Een tiendaagse vol schoonheid

Het is zondag, de laatste dag van The Crip School. Het is druk, er zijn heel wat inschrijvingen, om niet te zeggen bepaalde rondgangen zijn overbezet. Maar we laten het oogluikend toe. Laat deze publieks(over)stroom nu net een luxeprobleem zijn; we leiden die wel in goede banen.

Elk bezoek is weer raak. Helaas zijn er – op één na – geen kunstenaars meer aanwezig op de vloer vandaag. Nochtans is dat een uitgelezen kans voor het publiek om een proces wat meer van binnenuit mee te kunnen volgen.
Maar desondanks blijft de geest van de kruisbestuiving rondwaren op elke vloer, doorheen het hele gebouw. Die proberen wij in onze introductie te beschrijven en helpen het publiek op weg in het spitsen van de oren en het scherpstellen van de ogen. Het is een feest der zintuigen, een feest voor iedereen en een pleidooi voor een mooiere wereld.

Ik citeer graag enkele uitspraken waar ik nota mocht van nemen: ‘een tiendaagse vol schoonheid’, ‘nog nooit zoveel betrokkenheid en verbinding gezien’, ‘dit is wat Wit.h is’, ‘na de verdiepingen van de Budatoren te hebben bezocht, had ik echt wel een andere kijk op Crip’, ‘nu weet ik tenminste ook wat Crip is’…

Het is goed geweest. We zitten even op ons tandvlees maar het geheel gaf ons, de kunstenaars en de bezoekers zoveel voldoening. The Crip School wordt ingebed in De Windstoot finale, volgend voorjaar, en dat is maar goed ook. De Crip miste hier zijn doel niet. De Crip verhief zijn stem en morrelt verder aan negatieve, vastgeroeste denkpatronen.

De Crip, zoveel is duidelijk, die cript vastberaden voort!

die cript vastberaden voort!