Getrommel en geklap
Het is een frisse morgen. Stiekem mis ik de glimlach van iedereen. Wat doet een mondmasker zo ontzettend veel! Ondanks de ietwat bizarre tijden zijn er gelukkig nog veel aanwezigen op Anemoi. Het enthousiasme blijft nog steeds even hoog en de klanken even uniek. Iedereen is goed wakker, dit merk ik aan de harmonie van de verschillende geluiden. Het getrommel en geklap voelt even aan als een fanfare die door de straten paradeert.
We warmen onze stem op, om daarna de combinaties van klanken op te zoeken. Af en toe improviseren zorgt voor een onvoorspelbaar maar mooi geheel. Het is interessant om even vanop een afstand de groep gade te slaan, te zien hoe ieder zijn eigen persoonlijkheid in een vorm van muziek of performance uitdrukt.
We maken partituren waarmee we vandaag en de volgende keer aan de slag gaan. Er komen mooie resultaten uit de bus, unieke tekeningen die zich in hun grafische lijnenspel als partituren laten lezen. Ook de melodieën daarmee geassocieerd vertellen diverse, persoonlijke verhalen.
Voor mezelf is het de laatste keer dat ik als stagiair aanwezig ben bij het project Anemoi, voor anderen is dit nog maar het begin. Ik ben alvast benieuwd om het resultaat te zien en te mogen meemaken
een parade