Have we anything in common?

Het thema van de opinie in het online magazine is deze keer ‘Kunst en autobiografie’. Dit thema is gekozen naar aanleiding van de tentoonstelling ‘Have we anything in common’ met werk van Marianne Schipaanboord (°1964, Nl).

Je kunt er niet om heen. Marianne tekent haar leven, elke dag opnieuw. Vanuit een enorme urgentie en met een artistieke gedrevenheid, zet ze lijn voor lijn op het blad. Met een grote precisie kleurt ze haar tekeningen in. De werken in onze Wit.h ruimte zijn stuk voor stuk parels. Op het eerste zicht lijken het schetsen. Schetsen van een leven of een gedroomd leven: een kraan op een bouwwerf, een naakte eva tussen de bomen, een voorbijrazende auto of een tekeningen van twee vrouwen. De ene vrouw is volslank, de andere oogt als een model uit de modewereld. Er boven staat: voor en na. Marianne schetst eten en zet een rood kruis doorheen de dingen die wat chalorierijker zijn. Het is iets wat ons bezig houdt in hedendaagse maatschappij: gezond eten, sportief zijn, een modellen maat, je stappenteller nauwgezet in de gaten houden. Dit werk is pittig en zit vol humor.

Pal ernaast hangt een tekening met een looprek en een tekening met een vrouw die aan haar bed gekluisterd ligt. Marianne schrijft er onder : ‘meisje erg spastisch’.

Marianne Schipaanboord tekent haar leven. Ze hoort niet, ze spreekt niet en is spastisch. Ik bekijk opnieuw en opnieuw de snapshot. We zien een gefilmd beeld van Marianne aan het tekenen. Met een grote en moeizame beweging krast ze een lijn op het blad. Alle concentratie in één vingertop.

Beeldend kunstenaar Hans Vandekerckhove schrijft in zijn brief in het magazine naar aanleiding van Kunst en autobiografie het volgende: ‘Doordat het leven vordert worden autobiografische motieven me alsmaar dierbaarder. Ze staan dicht bij mijn leven en laten een kwetsbaarheid toe in deze verharde kunstwereld.
En vooral ze verbinden mijn ervaringen en sensaties tot een nieuwe en definitieve weefwereld die de bestaande wereld herbetovert.’

Dit is wat de essentie is van wat we in Wit.h doen of proberen te doen. Kunstenaars die bij ons zo belangrijk zijn en zelf het woord niet kunnen nemen, een stem geven. Het lijkt alsof de woorden van Hans ook de woorden van Marianne kunnen zijn.