Imagobeeld

We zitten in de laatste rechte lijn richting presentatie van De Windstoot. Het boek in wording ligt nu in handen van de grafisch ontwerper. De tentoonstelling krijgt vorm. Dat is natuurlijk rapper gezegd dan gedaan. Er komt van alles bij kijken. Heel belangrijk is het item communicatie. Wat wordt het affichebeeld?
De titel De Windstoot is ontleend aan de titel van een werk van Léon Spilliaert. De eerste brainstormen over het thema macht versus onmacht bracht ons vooral bij beelden uit de geschiedenis. Ons verhaal gaat over macht en onmacht in relatie tot handicap en bij uitbreiding tot crip. Macht en onmacht roept een hele wereld op. Niet in het minst de globale, politieke zwaargewichten.

Maar als je een té eenduidig beeld wil vermijden en als je dicht bij de corp business van het artistieke wil blijven, dan helpt het om te kijken naar beelden, te luisteren naar muziek en te zoeken naar metaforen. Al snel kom je terecht bij Gustav Mahler bijvoorbeeld of bij het Narrenschip van Michel Foucault of bij De Schreeuw van Edvard Munch. De Windstoot en het thema van macht onmacht bracht ons ook bij het beeld van de bazuin en bij de metafoor van ‘aan de bel trekken’.

Uit die zee aan mogelijkheden zijn we terug gaan verfijnen. Het narrenschip dat ooit de wilde zee opgestuurd werd (al wie niet thuishoort in de maatschappij mag men laten verdrinken!?), komt in onze verbeeldingswereld aan wal. Niet zonder slag of stoot maar met een hevige ruk van de wind.

Die windstoot bracht ons dan weer bij Léon Spilliaert. Hij hield ervan om in de lijn van de grafische kunst aan het einde van de 19^de eeuw een vrouw af te beelden aan de rand van het water. Het leverde beelden op die multi interpretabel zijn. Ook de kant van de humor is niet te versmaden. Brise d’Ostende was ooit de reclame voor een parfum uit de winkel van zijn vader.
Léon Spilliaert was autodidact. Hij had een ruime interesse in de symbolistische literatuur. Hij hield van Maurice Maeterlinck en Emile Verhaeren. In het kielzog van de zwarte schilderijen van Francisco Goya, houden de symbolisten van nacht en duisternis. Typisch voor die stroming zijn de donkere kleuren.

Eerst weet men geen blijf met dit donkere intrigerende oeuvre. Spilliaert was één van die kantelfiguren in de rij van James Ensor en Edvard Munch. Zij zijn moeilijk in een vak te stoppen. Ze leven met één been in het impressionisme en het symbolisme maar lopen vooruit op het expressionisme. Munch beschrijft zijn werk ‘de schreeuw’. Als hij over een brug loopt bij het vallen van de avond, wordt hij overmand door existentiële eenzaamheid en angst. De hele omgeving lijkt te schreeuwen. Spilliaert leeft aan de Noordzee en gaat vaak ‘s nachts wandelen. Diezelfde condition humaine krijgt de donkere kleuren van een windstoot, met een witte stip humor en een rode strik frivoliteit.

We kiezen voor een imagobeeld dat geïnspireerd is op die Winstoot van Spilliaert. Lara Breine en Lien Anckaert gingen begin 2020 samen aan het werk. Dit kunstenaarsduo laafde zich aan de boeken in de bibliotheek en aan de werken in het museum. Lien Anckaert drukte haar stempel met een scherpe keuze voor de erotiek en dood. Léon Spilliaert en Félicien Rops staan bovenaan haar top 10.
Zij staat met één been in het pointillisme (de typische stippeltechniek) en het symbolisme en met het andere loopt ze ver vooruit op een kunstwereld waar crip helemaal deel van uit maakt.

niet zonder slag of stoot maar met een hevige ruk van de wind