Het is niet meer weg te denken in de culturele sector: het meten van de impact van een actie of project. Zelf ben ik geen tegenstander van degelijke evaluaties en bestuderen van resultaten maar de manier waarop en de reden waartoe en vooral de gevolgen ervan wil ik graag nuanceren, zeker in een artistieke context en nog meer wanneer het over korte termijn gaat.

Het Windstoot fotoproject ‘Mijn Droomwereld’ (zie kunstenaars op de website windstoot.org) van Lieven Lecomte, Lieven Vaernewijck en Maarten Caesens werd onlangs tentoon gesteld binnen het geslaagde Kortrijkse stadsfestival ‘Track and Trace’. Hiervan is alvast één foto geselecteerd voor onze eindtentoonstelling in dr. Guislain museum in maart 2023.

Vandaag kwamen de fotografen terug naar Wit.h om samen met de curator en een onderzoeker die het interview zou afnemen, de impact van dit project te meten.

Ik denk niet dat Wit.h ooit in een project zou stappen zonder vooraf in te schatten dat het impact zal hebben, hoe minimaal ook, op onze organisatie, de kunstenaars of het publiek. En toch, tegelijk blijft kunst voor ons op een erg belangeloos level functioneren. Tegenstellingen zijn net boeiend!

Maar wat ons nog veel meer verrast vandaag is de impact op langere termijn. Nu we officieel twintig jaar werken en reken daar de tien jaar bij die we ervoor vanuit een voorziening hebben georganiseerd, dan kunnen we over een veel langere periode evalueren. En moeten we durven vaststellen dat er wel degelijk impact geweest is, op de sector en op de samenleving, al hadden we het misschien niet zo direct gepland?

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.