Inbreken in een patroon

Ilke De Vries en Shérazade Gharbi werken aan een hoog tempo. De verschillende emoties die geschilderd, gespeeld en filmisch in scène zijn gezet vloeien in een logisch verloop en met aandacht voor de juiste spanningsboog in elkaar. Het startpunt lag bij Shérazades beschermde binnenwereld, haar cocon. Die wakkert haar dromen en verbeelding aan. Via haar onbegrensde fantasiewereld waarin alle realiteitszin op zijn kop wordt gezet – tot op het punt dat die stuit op de ontnuchtering van de utopie – komt ze op ‘straat’ terecht.

Binnenkort wordt die fase in beeld gezet. Straks wordt er dus gewerkt aan de bedreiging van de buitenwereld die angst bij haar oproept en die ze samen zullen vormgeven. Opnieuw met verf, woord en camera.
Helemaal op het einde van de rit (medio april 2022) zullen ze afronden in de fase van meditatie. Dat is de toestand waar Shérazade ook vaak naar verwijst, als een stadium van thuiskomen en gaan liggen. Van innerlijke rust en opnieuw balans. ‘Le silence total.’

In een gesprek verwijst Ilke naar de intensiteit van het proces. Shérazade vertelt haar verhaal. Ze schildert haar leven. Ze krijgt haar eigen rol toebedeeld en speelt die. Situaties en scènes worden intens voorbereid, voorstudies worden gemaakt, gelaatsuitdrukkingen en lichaamstaal worden uitgekiend. En er wordt verbeten gerepeteerd.

Dat vergt steeds opnieuw een grondig onderzoek naar invalswegen en een balanceren tussen doelgerichtheid, risico en kwetsbaarheid. Voor Ilke betekent het een inbreken in een patroon, zonder te bruuskeren. Voor Shérazade is het een confrontatie. Zich blootgeven en zichzelf spelen is een gevoelszaak. Zich loswrikken van een vastgeroeste structuur is een onderneming.

Maar ontegensprekelijk plukken beiden daar de vruchten van. Artistiek en menselijk.

Le silence total