Zonder Titel
Ellen Schroven en André Wostijn
Zonder titel
Ellen Schroven baseert haar werk op kleine observaties, vastgelegd in tekeningen, foto’s, video’s, teksten en artist’s books. Ze werd uitgenodigd om samen te werken met André Wostijn. Zijn artistieke stijl situeert zich tussen schrijftaal en grafisch tekenen. Helaas start de residentieweek met de onverwachte dood van André Wostijn. Ellen Schroven vindt troost in de herinnering en uitdaging om een hommage neer te zetten. Met de oorspronkelijke plannen en hun gezamenlijk voortraject in gedachten baant Schroven zich een weg en bouwt een 16mm-film met fragmenten uit haar werk en de stukken die ze vooraf met Wostijn maakte. In de lichtbak toont ze sporen van die film, vergezeld van een tekening.
Kunstenaar Ellen Schroven (°1983) vertrekt in haar werk steeds vanuit kleine observaties die worden vastgelegd in een medium dat zich daar het best toe leent. Zo maakt ze tekeningen, foto’s, video’s, teksten en artist books. Het onderweg zijn en samenwerken maken een wezenlijk deel uit van haar artistieke praktijk. Het lag dus voor de hand dat zij zou openstaan voor een artistiek verbond met een andere kunstenaar.
Zo werd Ellen Schroven uitgenodigd om samen te werken met André Wostijn. André ontwikkelde in zijn jarenlang parcours (en mede door samenwerkingen met kunstenaars als José Vandenbroucke) een artistieke taal die zich situeert tussen schrijftaal en grafisch tekenen.
Helaas begint de residentieweek met onrustbarend nieuws. André is niet meer. Het komt binnen als een donderslag bij heldere hemel. Zijn onverwachte dood zet een zware druk op deze werkvloer. Het kost tijd om de schok en de leemte een plaats te geven. Het kost haar en ons moeite om weer recht te komen en aan de slag te gaan.
Na veel getob en gepieker vindt Ellen troost in de herinnering en de uitdaging om, tegelijk als een hommage, een sterk en betekenisvol werk neer te zetten. Met vallen en opstaan – en dan hebben we het niet alleen over het artistieke proces van trial and error, dan wel over de mentale verwerking – krijgt het werk gestalte. Coöperatie wordt hier iets als coaptatie. Met de oorspronkelijke plannen en hun kort, gezamenlijk voortraject in gedachten baant Ellen zich hier een weg.
Ze kiest er finaal voor om een installatie te bouwen met een 16mm film, waarin stukken van haar werk verweven zitten met de stukken die ze vooraf met André maakte. De tests met de filmprojector maken indruk. Het knetterende geluid van de 16mm film, de uitgesponnen weg die de film aflegt in de ruimte en het kleine bevende beeld op de blanke papieren achtergrond ademen breekbaarheid.
Het binnenvallende licht in de ruimte lijkt de installatie tegemoet te komen. Het hele environment laat enkel de essentie zien. Het oogt sterk en fragiel tegelijk. Zwaar en licht tegelijk. Poëtisch. Ontroerend. Stil.
coöperatie wordt coaptatie