Le vent souffle
Vandaag stond een bezoek gepland aan Créahm Liège. Door het uitvallen van twee collega’s wegens ziekte annuleerden we de trip. Maar goed dat het uitstel deels opgevangen wordt door een regelmatige communicatie met het Luikse collectief. Zo ontving ik vorige week een mail met het relaas van de voorbije werkperiode daar in de Vurige Stede aan de Maas.
Naar eigen zeggen vordert het project langzaam. Ze blijken het juiste ritme nog niet te hebben gevonden. Andere projecten doorkruisen hun Windstoot expeditie maar ze hopen dat het snel beter zal gaan. Ergens tussen de krabbels in de bijlage lees ik: ‘le groupe avait placé dans l’espace fresque des éléments individuels avant d’être ‘dissous’, faute de temps et de disponibilités’. ‘Maar het komt eraan’, aldus Béatrice. En ze verzekert me dat ze koel en zelfverzekerd blijven.
De kleine startgroep, de ‘old-timers’ zoals ze zichzelf noemen, koos voor het eerste luik van hun triptiek: het verleden. En dat verwerken ze op de manier van een van hun ex-collega’s, Anny Servais zaliger. Tijdens de laatste periode van haar praktijk integreerde zij collages en heel vaak kopieën van foto’s van haar familieleden in haar werk. Op de wijze van Servais ‘verknippen’ ze nu het Créahm verleden. Een decompositie van hun archief.
Als alles goed gaat, beginnen ze volgende week aan de transpositie naar het grote doek. Er was eerderal een ontwerp gemaakt, maar de kunstenaars zijn van gedachten veranderd. Een kunstenaarsbrain is nu eenmaal in beweging. In een van de bijlagen steekt een afbeelding van een notitieblad dat hun proces vergezelt. Bovenaan prijkt de zin ‘Le vent souffle sur de windstoot’. Het is een uitsnede van iets dat het midden houdt tussen krabbels, schetsen en een dagboek. Het geeft een inkijk in de hoofden van het collectief. Het visualiseert het pad van plannen, proberen, slagen en soms mislukken.
De transmissie komt op gang. Snel een nieuwe datum afspreken, luidt onze boodschap hier.
op de wijze van Servais