Lien Anckaert en Lara Breine komen kletsnat en verkleumd het museumcafé binnen. Ze genieten duidelijk van de warme chocomelk en het samenzijn.  Zij komen vandaag de plek voor de presentatie van hun werk bekijken. Wat doen we eerst? De ruimte waar het werk zal komen bekijken en dan de tentoonstelling bezoeken waar verschillende video’s te zien zijn?

Het vergt abstract denken en verbeeldingskracht om je de donkere, zwartgeverfde zaal vol tekentafels en bureaulampen voor te stellen als ze leeg is.
En, een video projecteren hoe moet dat? Lien Anckaert zet haar ogen wijd open. En schudt haar hoofd. Kalm blijven, zegt ze tot drie keer toe. Ik toon haar het grondplan. Hier is de parking, daar staat de kapel, daar is het café en het hele gebouw ontvouwt zich in twee vleugels. We gaan eerst naar de ene kant en dan naar de andere. Ah, nu begrijp ik het, zegt ze lachend.

Als we in die donkere ruimte vol tekentafels met bureaulampen en een enorme projectie komen, kijkt ze Lara aan en ze schudt heftig van neen. Dit is te klein… Onze video heeft meer ruimte nodig. Ze stapt de lengte van de grote zaal af met grote passen.
Als we in de andere vleugel binnen komen in de tentoonstelling Mirror Mirror zucht Lien opgelucht. Dit is duidelijk beter. Zo ziet een echte tentoonstelling eruit. We tonen de diverse manieren van projecteren. Onmiddellijk stapt Lien naar het blok met de video projectie van Jean Noël Cristiané. Dit is het!
Alle collectieven zijn bijzonder maar deze twee zijn niet alleen een kunstenaarscollectief maar ook een vriendinnen duo. Heel aparte madammen. We werken nu al drie jaar intens samen binnen De windstoot over de macht van de beperking. Het vermengen van leven en werk (kun je anders?) dringt door in hun beeldende praktijk.

Kom zegt Lien, kom Lara Breine, ik wil naar huis. Vanavond wil ik koken en aperitieven. Lien Anckaert woont zelfstandig, samen met vijf andere mensen. Je moet me niet opjagen, zegt Lara en ze wrijft over haar licht bollende buik. De twee dames vertrekken samen. Lara brengt Lien naar huis.

Dat is nu zo eigen aan ons werk, die voortdurende vermenging van kunst en ontmoeting. Die gedwongen vertraging. Nooit stoppen met zorgen voor elkaar.

Kalm blijven, zegt ze tot drie keer toe.

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.