Hotel – Motel – Hotel

Enige tijd terug vroeg Els Vermeersch me om een aantal gedachten op te hangen aan het werk van Lien Anckaert en Lara Jakoba Breine. Ik nam de uitnodiging ter harte al dien ik te bekennen dat dit niet zo evident zou worden: waar te beginnen en waar te stoppen? Het is wellicht dat laatste dat me als een dankbaar motief voorkwam. Niet zozeer het stoppen, eerder het onderweg zijn tussen een begin en een einde wist me te intrigeren. Zo nam ik me voor om een tussenstop te plannen in het verblijf van Lien en Lara. Voor even te vertragen in hun gedachten om halt te houden in hun wondere wereld.

Beide vrouwen zijn kunstenaar en verblijven in wat het best te beschrijven is als iets tussen een hotel en een motel. Het gebouw laat zich niet direct lezen naar de buitenwereld. Het is eerder een binnenwereld. Het gebouw begint met het einde van de straat waarbij bovendien de straat geen naam heeft. De beide kanten van de straat zijn bemuurd. Het is een doodlopende straat met een enkele richting. Frontaal voor het smalle langwerpige bouwwerk is er slechts plaats voor één voertuig. De voorzijde beschikt over een deur met een deurbel. Er is geen enkele doorkijk, er zijn geen ramen te zien. De smalle blinde gevel dwingt ons te bellen zodoende meer begrip te krijgen in wat er zich mogelijk kan doen opwachten.

Ik bel aan, en hoor een zoem. De deur klikt open. Ik sta in een smalle gang waarbij het einde zich niet prijsgeeft. Het is alsof de straat zich blijft doorzetten. De beide wanden van de gang worden ritmisch verdeeld door deuren. Ik laat me leiden door het lezen van de bordjes op de deuren. Op elke deur staat een naam of eerder een titel te lezen. Zo lees ik The Purple Rose of Cairo, Il deserto rosso, Der blaue Engel, The Red Shoes, The Green Mile en zo ging het verder.

het onderweg zijn tussen een begin en een einde wist me te intrigeren

Bij White Palace klop ik aan en open de deur. De ruimte is gevuld met boekenrekken. De boeken staan mooi geordend, evenwel niet met de rug naar de bezoeker. De boeken staan anoniem met hun witte binnenruimte gericht naar de mogelijke lezer. Je moet al enige moeite doen om een boekwerk uit de kast te halen, wil je zijn inhoud kennen. De grote witte vlakken ogen bijzonder door de vele schakeringen van de verschillende soorten papier. Ik word overweldigd.

Ik besluit verder te gaan en stap de kamer binnen met de titel The Black Dahlia. De kamer oogt donker, het plafond vraagt om aandacht doordat het opvallend sterk verlaagd is. Een van de plafondpanelen is weggehaald en verstoort de orde. Bij het oprekken van het lichaam kan je met je blik voorbij de grens van het valse plafond de tussenruimte aanschouwen. Het valse plafond ligt bezaaid met onnoemlijk veel tekeningen op papier. Ik ontwaar de hand van Lien en Lara, hun persoonlijke alsook hun gezamenlijke tekeningen. Evenwel nooit gedacht dat het om zoveel tekeningen kon gaan. Door het geritstel heen neem ik naast het geluid van het papier nog een ander geluid waar. Iets doet vermoeden dat het om muziek gaat.

In de aanpalende kamer leg ik mijn oor tegen de wand. De wand is bekleed met blauw fluweel. Door de wand hoor ik muziek. De spouw wordt gevuld met het geluid van de bekende song van Bobby Vinton. Zo bezingt hij de nacht die blauwer is dan fluweel en dat treft. Elke vorm van zowel tijdsbesef als richting vervaagt. Ik bevind me hier en ergens, tussen dag en nacht, tussen meer en lucht, nog niet beseffend dat ik verdoofd lag. Voor even was ik weg, voor even hield ik de slaap vast in het inktblauw van het moment.

– er was geen balie te verkennen –

Het is verdomd lastig te schrijven over het werk van Lien en Lara. Je dient hun werk te zien, te beleven en meer nog beide dames te ontmoeten. Ze spreken een vreemde taal, niet zonder humor en/of knipoog maar steevast oprecht. Telkens wanneer ik hen zie treft me hun vrijheid. Het is heel bijzonder dat die twee het zo goed met elkaar kunnen vinden. Los van elkaar trekken ze hun wereld op en toch raken ze elkaar. Werelden opgebouwd uit tekens, waar grafiet viert, penselen zingen en houtskool danst. Een plek waar zowel de oude kunsten als de populaire cultuur elkaar moeiteloos omarmen, ook dat is vrijheid. Ik ben dan ook meer dan benieuwd naar hoe ze elkaar en ook jullie verder in vervoering zullen brengen. We hebben nood aan hen, willen we de wereld beter begrijpen.

Wim Lambrecht

- kostbaar en warm, een herinnering -