Nooit spraken we over kunst.

Nooit spraken we over kunst.

Niet over compositie. Niet over kleur. Al zou dat wel fijn geweest zijn. Gezellig gezeten aan een tafeltje zouden we genoten hebben van een kopje koffie, een speculaasje. Keuvelend over kunst, grafiek, kleurintensiteit, het leven. Misschien zou hij me tips gegeven hebben over hoe kleuren te combineren, composities of over de kracht van lijnen.

Sylvain sprak me zelden aan.

Een rood vlak. Monochroom. In het midden een staande figuur, los van de achtergrond, in perfecte harmonie met het rood. De figuur zonder blik, verstild, dominant zonder te overheersen. Het is vooral de rode achtergrond die op mij een grote indruk nalaat. De intensiteit die ervan uitstraalt.

Sylvain Cosijns begreep de magie van eenvoud. Hij speelde ermee. Een onverzadigd canvas gevuld met krachtige lijnen. Een spel van nuances binnen dezelfde kleur. Het lijnenspel, soms een wirwar van kronkels, soms meegaand met de vorm. De vorm als het ware uitsparend in het doek, het blad. Hij creëerde een krachtveld daar waar lijn en achtergrond elkaar ontmoeten, elkaar aan- en invullen.

Ik was een toevallige getuige, een passagier op zijn traject. Ik zag hoe hij opleefde bij conversaties over kunst. Zijn stille betrokkenheid was een reflectie van zijn beleving: genietend op de achtergrond, was hij zich bewust van zijn talent en apprecieerde de belangstelling.

Ik zag hem aan het werk in het atelier bij Jan Geldhof. Via korte hoofdknikjes en ingehouden woorden communiceerde hij met Jan. Ze verstonden elkaar. Sylvain werkte geconcentreerd. Kromgebogen over zijn tekenblad met grafiet en kleurpotlood. Met zijn wijsvinger schetste hij de lijnen, zijn potlood volgde. Zijn handen verbonden in een artistiek spel.

Sylvain was zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Als ik bewonderend naar zijn werk keek en hij me evenwel opmerkte, was er een zweem van herkenning. Een verlegen glimlach als antwoord.

Ellen Arens

Ze verstonden elkaar.