Durf je kijken. Dit is de titel waaronder Lara Breine en Lien Anckaert nu al bijna twee jaar aan het werk zijn. Zelfs Corona kreeg hen niet helemaal stil gelegd. Straffe madammen.
En of we durven kijken? We kunnen het niet laten. Zo nieuwsgierig we zijn naar hun doen en laten.

Terwijl ik in de meeting met het team van de Groenighe abdij geboeid luister naar de toekomstplannen zie ik Lara en Lien over het Vandaleplein schrijden richting koffie bar. Ja, dit hebben ze echt nodig om van start te gaan.
Lien ziet ons door het raam vergaderen, stopt, kijkt naar binnen met haar beide handen in haar zij, en lacht dan breed uit terwijl ze enthousiast zwaait.
Onze dag kan niet meer stuk.

Ook zij houden een soort logboek bij. En vandaag lees ik wat Lara genoteerd heeft:
Wanneer ze naar me staart tijdens het tekenen, is het alsof ze elke wimper telt. Om toch zeker te zijn dat het beeld dat op haar blad verschijnt klopt. Met vastberaden, directe lijnen tekent ze mij. Lien is mijn muze. Ik haar model. Toon eens je mond vraagt ze. Ik lach mijn tanden bloot, waarop ze luid lacht. Ze volgt haar eigen logica. Springt met haar potlood over het blad. Wanneer ze bij mijn schoenen aanbelandt, is ze afgeleid. De muziek van Angèle vult de kamer en is moeilijk te negeren. Ik zit hier wel hé, herinner ik haar. Ja kalm, zegt ze lachend. Ze maakt dansende bewegingen met haar hoofd om onder mijn bril te kunnen kijken. Leg die maar op tafel, dirigeert ze mij. Gigantische oren zie ik verschijnen op het papier. Oei, denk ik bij mezelf. Net alsof ze mijn gedachten kan horen, zegt ze: perfect.”

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.