Rusteloosheid

Het is een week vol van impulsen, heen en weer tussen hoog en laag, licht en donker, mooi en lelijk, kalm en rusteloos.

De tocht naar Brussel voor een meeting met begeleiders uit de kunstateliers van over heel België dinsdag ll, blijft positief nazinderen. Het gaf een goed gevoel om uitgerekend op de dag van de treinstaking toch een grote groep mensen samen krijgen in het hart van Brussel, Af en toe reed de trein. Je kunt niet anders dan gelaten wachten in het station. Het was een hele tijd geleden dat ik nog aan deze kant van de Noord naar buiten ging. De stad is grimmiger geworden. Ik word minimum 6 keer ‘aangesproken,’ of wel met holle ogen, ofwel met uitgestoken hand ofwel met een geprevelde vraag om geld. De warmte van de ontmoeting binnen staat in contrast met het leven buiten. De zin om mekaar live te spreken met een tolk simultaan Nederlands – Frans (taal is geen grens!) staat in groot contrast met de moedeloosheid van het federaal aangestuurde NMBS-personeel.

Gisterenavond zwommen we in de zee van liefde, The sea of love van Theater Stap. De mengeling van licht, klank, mimiek, woord, gespeeld spel en reële emotie, zorgde ervoor dat de bomvolle zaal met ingehouden adem op het puntje van haar stoel, bank of zelfs de trappen van de zaal in Theater Antigone zat. Als ik naar huis ga, zijn de straten buiten aardsdonker. Alle lichten zijn gedoofd om te besparen. De oorlog in Oekraïne vertaalt zich hier in het instellen van een avondklok voor het licht en donker.

Vandaag ontmoeten we Hein Mortier van de Figuranten. We bespreken verder de mogelijke presentatievormen van de theaterproductie die zij aan het creëren zijn voor De Windstoot over de macht van de beperking. Hein Mortier, Ann Cael en Arnaud Rogard werken aan een stuk over macht en onmacht. Nieuwe teksten, oude teksten, kostuums, grime… alle ingrediënten zijn ruimschoots voorhanden.
Zij hebben ijzersterke ideeën en een grote urgentie tot creëren.

Ook nu hebben we het weer over tegenstellingen. Hoe gaan we theater tonen in een tentoonstelling? Een theater is doorgaans een spel bepaald door tijd en ruimte en een vrij directe confrontatie tussen maker en publiek. In een tentoonstelling zie je doorgaans afgewerkte kunstwerken zonder de maker. We zoeken hoe we de dingen met elkaar kunnen verbinden. Maken en tonen, sociaal en artistiek, de kunstenaar en het publiek. Altijd op zoek naar verbinding.

Zal het duidelijk genoeg zijn? Hoe krijgen we orde in die chaos?
Of moeten we net meer chaos toelaten?
Ligt daar de creatieve rusteloosheid?
Het doet denken Het boek der rusteloosheid van Pessoa: tussen droom en werkelijkheid, tussen ziel en verstand, tussen niets doen en nuttig zijn. Of aan het boek van Ignaas Devisch. Ook hij schreef een boek over Rusteloosheid. Het heeft de ondertitel: een pleidooi voor een rusteloos leven.

moeten we net meer chaos toelaten?