Striptease van Gerard David tot Robie Williams
Ik heb zelden iemand zo gelukkig gezien met een boek van Léon Spilliaert. We zitten samen met Lara Breine en Lien Anckaert in het bureau van de directeur van Luca School of Arts in Gent. Lien en Lara zijn twee beeldende kunstenaars. Twee madammen met pit. Op donderdag komen ze naar Wit.h om te werken aan hun project De Windstoot. Ze laten zich inspireren door de kunstgeschiedenis: het oordeel van Cambyses van Gerard David, de schilderijen van Léon Spilliaert en de erotisch getinte doodshoofden van Félicien Rops.
Lara kwam tijdens haar studies naar Wit.h. Ze ontdekte dat het sociaalartistieke haar op het lijf geschreven was. Wit.h gaf samen met Luca School of Arts haar Masterscriptie uit: Arnaud is een kunstenaar met het Downsyndroom, Lara is een kunstenaar met een knieprobleem, de bijbel voor wie wil begrijpen hoe wij werken in Wit.h .
Lara heeft als ex-student van de school een voetje voor . Ze effende mee het pad naar participatie in de opleiding.
De directeur Wim Lambrecht is coach van het duo. We komen vandaag eens tand van zaken voorstellen. De thema’s van Lien en Lara zijn: vrouw zijn, zelfbeelden, schoonheid en lelijkheid, intimiteit en kwetsbaarheid. Eros en thanatos of de erotiek en de doodsangst zijn een rode draad. Lien is gefascineerd door gruwel en horror. Lara iets minder. En toch vinden ze elkaar. ‘We hebben alleen een menigsverschil over popmuziek’, zegt Lara. ‘Lien houdt van Robbie Williams en ik krijg daar de kriebels van’. Wanneer de directeur vraagt wat er op de tekening staat geschreven, vertelt Lien over de clip met de striptease van Robbie Williams. Hij gaat uit de kleren en verder. Hij sloopt zijn eigen vel af net als in de schilderij van Gerard David. Eenmaal de huid afgestroopt, gaat hij tot op het bot. ‘Op de vernissage van jullie tentoonstelling gaan we zeker de muziek van Robbie Williams spelen hé Lien’, zegt de directeur. ‘Al was het maar op Lara te plagen’. Grote hilariteit! Ilona Terlessides komt binnen. We krijgen een dik boek met het werk van Léon Spilliaert cadeau. Lien drukt het boek dicht tegen zich aan, blijft lachend herhalen hoe blij ze is en street de kaft van het boek alsof het de huid van Robbie Williams was…