Traag maar lang

Deze week is het 13 jaar geleden dat de eerste cd van The Wild Clasical Music Ensemble officieel voorgesteld werd. Er volgden sindsdien nog twee cd’s en twee LP’s.
Ik moet er aan denken omdat ik gisteren verdoken zat in het archief en we vandaag drie nieuwe internationale concert aanvragen bespreken, twee EP’s in volle ontwikkeling en vier nieuwe videoclips. We dromen van een concertreeks eind maart ’22 samen met Lee Ranaldo en wellicht een streaming voor het Grau Zone festival.

Indien Corona het toelaat wordt volgend jaar een super top bijzonder graaf muzikaal jaar.

The Wild (zo noemen wij ze intern) is hiermee het langst lopend project van Wit.h. Het is onmogelijk alles op te noemen wat ze in die jaren meegemaakt hebben. Je houdt het niet voor mogelijk. Zowel op het podium als in de vele tijd errond werd een kleine geschiedenis geschreven. Een verhaal met memorabele momenten, bijzondere ontmoetingen en heerlijke leerrijke ervaringen net zoals moeilijke tijden, verdrietige confrontaties en organisatorische debacles.

Maar nooit hebben we de boel geforceerd. Nooit werd de druk onmogelijk opgevoerd. Altijd kiezen om traag en stap voor stap vooruit te gaan en organisch te groeien. Soms meer op de rem dan op het gaspedaal. En zie, de evolutie die ze doorgemaakt hebben is enorm. En vooral ze overleven de tijd en worden dag na dag straffer, intenser, creatiever, … en inclusiever. En het eind is nog niet in zicht. The Wild vindt zichzelf voortdurend opnieuw uit. Een schoon voorbeeld van duurzaam omgaan met talent en relaties zonder zich te laten dwingen door de omgeving en zijn voortdurende drang naar innovatie.

We plannen repetities voor volgende week woensdag en donderdag. Het is intussen wel een tijdje geleden dat iedereen er kon bij zijn. Dus cross fingers for The Wild!

Cross Fingers