Aankomst en vertrek

Het is maandag. De eerste kunstenaars zijn gisteren al in Kortrijk aangekomen en hebben de residentiehuizen van Buda al betrokken. Maar de meeste moeten vandaag nog aankomen en in gespreide slagorde beklimmen ze voor het eerst de toren. Luc, Bart, Els en ik wachten ze beneden op. Auto’s volgeladen met projectiemateriaal, een ijzeren poort, samplers, instrumenten en een cassette recorder, een riso-printer, papier, potloden, stiften, eikendoppen en allerlei tekeningen en zorgvuldig voorbereide eerste aanzetten worden op de oprit bij de toren aangevoerd en zeulen we de trappen op, de lift in. Elk niveau van de toren krijgt een eigen inrichting om de kunstenaars een week lang te laten werken. De manifestgroep komt voor het eerst samen.

Iedereen is present. Behalve André Wostijn. De trouwe compagnon de route van het eerste uur daagt niet op voor deze twintigste verjaardag. De taxi chauffeur gaat zonder passagier verder en hij is onbereikbaar. In de drukte van deze volksverhuizing vluchten we in de bezigheid maar dat helpt de ongerustheid nauwelijks te onderdrukken. Dat zijn we van André niet gewoon. Als er iets zou zijn dan zou hij iemand verwittigen. Maar niemand bij Ubuntu of in de Zandberg kan hem bereiken en het ondenkbare krijgt met het verstrijken van de dag steeds meer plaats. Tot Bart me op de trappen aanspreekt en dat ondenkbare uitspreekt: “Er is slecht nieuws, André is gestorven.” Met Luc en Els zonderen we ons af in de schaduw van de grote boom. André is gestorven. Ellen zit op de bovenste verdieping van de toren. André is gestorven. Alles staat klaar om na de ontmoetingen van de voorbije weken en eerste samenwerkingen echt aan de slag te gaan. Maar André zal niet komen tekenen op de witte rollen die voor hem in de hoge ruimte hangen. De pelicule waar hij samen met Ellen op heeft gekrast vorige week ligt klaar op de tafel montagetafel.

Ellen en André, ik kan het me nu nog altijd zo voor me zien. Twee aarzelende, timide persoonlijkheden die met het tekenen en het krassen, het schrijven en wissen een mooie fragiele wereld zouden opbouwen daar boven op die bovenste verdieping van de toren. Maar ze komt nu bij ons zitten onder de grote boom. The crip school is begonnen en we missen André.   Wij zorgen nu voor elkaar en hopen dat de kunst ons daarbij zal helpen.

een ondenkbare start