Camaraderie

Het is de derde en laatste dag van The Crip Expo. Na de feestelijke opening van vrijdagavond – een introductie met heel veel belangstelling, animo en verwondering – en een boeiende verderzetting op zaterdag, gaan we een zondagse editie tegemoet. Men zou kunnen twijfelen over de opkomst want het is net Vaderdag. Maar dat blijkt helemaal geen obstakel te zijn. Integendeel, er komen veel mensen en niet in het minst in familieverband. We noteren dus wederom een dag met een mooi bezoekersaantal. Het is bemoedigend te zien dat vaders ook eens op een andere manier verwend kunnen worden.

Onder de kunstenaars en uitvoerders loopt het ondertussen geolied. Dat kan ook niet anders, na twee dagen onophoudende actie. Ze zijn ongetwijfeld vermoeid maar de tekenen blijven uit. Er is de vrijgekomen adrenaline en bovenal, er is de enorme geestdrift.

Je merkt het aan de acties. Onder de vaste participanten worden die almaar spontaner en natuurlijker. Alsof het een wezenlijk bestanddeel van hun leven aan het worden is. Ook achter de coulissen merk je dat de collectiviteit zich verspreidt voorbij de eigen verdieping en regie heen. Er is een warme gemeenschappelijkheid ontstaan, om niet te zeggen een soort camaraderie.

We sluiten de wonderlijke driedaagse af maar hebben helaas de tijd niet om ons voldaan neer te vlijen of over te geven aan euforie. De geest blijft op scherp want morgen maandag roept. Dan hebben we een hele residentie midweek voor de boeg. Het luik Crip Studio staat voor de deur en alle verdiepeingen moeten nog leeggehaald worden. Het is alle hens aan dek. Maar vele handen maken licht werk. En zo zie je maar, met collectiviteit kan je bergen verzetten.

collectiviteit kan bergen verzetten