Contract van bepaalde duur

30 september is al sinds mijn achttiende een dag waar veel gewicht aan hangt. Elk jaar opnieuw vormt zich een cocktail van kortere dagen, vallende bladeren, verlies van de zomerenergie, onprettige verjaardagen, … In 2022 kwam die cocktail onverwacht vroeg tot een mix. In Lausanne liep de zomer nog onverstoord door. Ik maakte ik me op in het hotel om naar de opening te gaan van de tentoonstelling van Erwin Dejasse “l’art Brut et la bande dessiné” in de collection de l’art Brut.

Elke verbinding via 4G kost je in Zwitserland een maandloon dus connecteer ik me via de Wifi van het hotel nog net voor ik naar het museum vertrek. “Voor dit dossier adviseert de commissie om geen subsidie toe te kennen.” Met deze beslissing (later zou blijken dat die louter op formele gronden werd genomen) valt mijn zorgvuldig opgebouwde kaartenhuisje in elkaar.

In april had ik mijn werk bij de rode antraciet verlaten om alle kansen te geven aan “the crip agent”. Samen met een Brusselse mecenas willen we een agentschap oprichten die kunstenaars met een beperking begeleidt in hun relatie tot de kunstwereld. Samen met de opdracht voor vzw wit.h om “the crip school” te organiseren voldoende om  6 maanden in dienst te komen van wit.h. Het was een intense rit waarin wij duurzame sporen hebben getrokken voor de organisatie en voor onszelf. Met “the crip agent” had ik die liefst verder kunnen blijven trekken maar daarvoor staat een foute interpretatie van de begroting in de weg. Die frustratie moet ik nog verteren. Vier maanden wachten op een beslissing die dan  uiteindelijk niet meer blijkt in te houden dan een formele terechtwijzing (iets wat met één telefoontje had kunnen opgelost worden), dat steekt. Ik hoop dat ik het nooit normaal zal beginnen vinden dat mensen van vlees en bloed op die manier worden behandeld.

Maar ondertussen moeten we verder. Morgen 30 september, die vervloekte 30 september, loopt mijn contract ten einde. Maar ik kom terug, de crip agent komt terug. Met de warmte en energie die ik hier heb ervaren kom ik die koude winter wel door. En elke kans om samen de sporen van de crip school verder te ontwikkelen pakken we met beide handen vast. Els, Bart, Luc,… julllie zijn een TOPteam. Ik zal jullie missen, bedankt voor dit alles en nog veel meer.

Laat de Vlaamse kunstwereld maar verder op papier ontwikkelen en verzuipen in de regelneverij. Ik houd me wel recht met de kunst zelf en houd mijn hoofd wel boven water. Of om het met de woorden van Philippe Vandenberg te zeggen:
“… Onvoorstelbaar die nieuwe papieren generatie van –van ambitie schuimbekkende- pretentieuze leeghoofdige onbenullen die de essentie van de kunst als bemesting van hun carrière aanwenden…. Voor mij zijn ze even belangrijk als de Mac Donalds of de vrije radio’s. Ze zullen altijd een publiek hebben en kunstenaars die hun weke geslachen angstvallig en hoopvol belikken maar verder zijn het sukkels die de weg naar de poëzie nooit gevonden hebben en zullen wegkwijnen aan verdriet, zielekanker en elementair fascisme…”

So long, logboek, ik hoop je ooit terug te mogen invullen.  PM

de crip agent komt terug