Een mozaïek van herinneringen

Vandaag is het hoogtijd om enkele praktische zaken af te spreken en het voorlopig resultaat van de Windstoot expeditie bij Créahm Liège te overschouwen. Het is welgeteld 2u15 sporen naar de vurige stede. We worden er tegen de middag verwacht.
Nog voor we kunnen meegenieten van de lunch vergezelt kunstenaar Michel zijn begeleider Gentiane, die ons meteen door het proces leidt. Michels bijdrage aan het collectieve werk is buitengewoon. Het doet ons denken aan de lichaamsafdrukken van Yves Klein. Hij neemt in ons bijzijn een penseel, dompelt het in de verf en schildert een vlek op zijn buik. Terstond gaat hij tegen een van de drie doeken staan en drukt zijn buik tegen het lijnwaad aan. Op die manier laat hij sporen achter, laten we het ‘buikafdrukken’ noemen. En zo tuimelen we meteen in het proces dat hier gaande is.

Tijdens de lunch maakt Gentiane duidelijk dat zij de artiesten van Créahm de kans wil geven om hun positie binnen het Créahm verhaal en atelier in deze triptiek vorm te geven. Hoe overleven deze kunstenaars in een voorziening, in een atelier? Hoe manifesteren zij er zich als artistiekeling en als mens? Hoe verhouden zij zich onderling tot elkaar en de begeleiders, tot het verleden en het nu? Het zijn allemaal vragen en bezorgdheden die aan de grondslag liggen van dit collectieve werk.

Coördinator Béatrice weidt even uit over ‘Le Bateau Ivre’, de titel van hun bijdrage. Er werd oorspronkelijk gestart vanuit het idee van het (narren)schip. Maar dat schip werd vrij snel getransformeerd tot het atelier, het atelier als schip dus. Maar voor alle duidelijkheid, in het werk wordt op geen enkele manier een schip afgebeeld. Dat vinden ze te eendimensionaal.
Het grote drieluik hangt tegen de lange ateliermuur. Het linkerdeel belichaamt het verleden van Créahm, het centrale stuk verbeeldt het heden en het rechterluik geeft de toekomst van het atelier vorm.
Voor ‘het verleden’ werden herinneringen uitgewisseld tussen de ‘anciens’. Zo botsten ze op fotoalbums over hun gezamenlijke geschiedenis. Ze kozen ervoor om die foto’s te assembleren tot een mozaïek van herinneringen.
‘Het heden’ levert een voorlopig beeld af dat minder gecondenseerd is dan het beeld in het vorige luik. Het is uitgepuurd, het lijkt breekbaarder, en met meer los van elkaar staande ingevingen van de diverse kunstenaars.
Zo zoekt elk zijn plaats op dit schilderslinnen, net zoals elk zijn plaats zoekt, vindt of opeist in het atelier. Meerdere keren beklemtoont Gentiane dat zij daarin niemand beïnvloedt. Ze zal nooit haar wil opleggen, wel integendeel.

De complexiteit en de karakteristieken van elke periode worden in de verschillende luiken duidelijk. Het gaat onderliggend over andere attitudes, minder of meer institutionalisering binnen de samenleving en voorziening enz.
‘De toekomst’ tenslotte, werd schilderend aangezet door Joshua. Hij komt hier live zijn bijdrage op een kleurrijke manier introduceren. Daarbij gebruikt hij de lift als metafoor. Mooier kan het niet.

Maar er volgen nog meer mooie uitspraken van de kunstenaars, zoals onder meer: ‘als je iets in het verleden verandert, verandert er iets in de toekomst’. Een interessante gedachte die getuigt van de intense koers die dit atelier vaart.

Elk zoekt zijn plaats