Een hele week zijn we in Frankfurt geweest. Mauritz, Nanou, Jullia en ik hebben samen geleefd in de galerie, in de stad, het hotel… Nu rijden we terug richting Geel en dan Brugge. We verlangen allemaal naar de rust van het eigen huis, het eigen nest.  Gisteren ging de tentoonstelling open voor het publiek. Weinig opkomst in de galerie maar we waren blij om gekende gezichten te zien opduiken. De hele week waren we mensen tegengekomen die ingingen op de provocatieve uitnodigingen van Nanou. Dat ze opdagen is een bevestiging van hun oprechte interesse. Voor ons is het een mooie afsluiter en het moment om terug te kijken naar wat er die week is ontstaan.

Na de week in Kortrijk vertelde Mauritz mij dat hij toch gefrustreerd was over de samenwerking en de kansen die hij had laten liggen. Alsof de ontmoeting nu pas echt vorm zou kunnen krijgen. Dat is precies wat de voorbije week is gebeurd. Voor alle drie maakte die eerste kennismaking nu plaats voor een intensere band en voor een concretere vorm. De tentoonstelling in Frankfurt is de materiële vertaling van de vele uitnodigingen, vragen en antwoorden die ze de hele week aan elkaar hebben gesteld. Julia en Nanou zijn op vele vlakken elkaars tegenpool maar samen vormen ze een prachtige dans. Dat zag ik opnieuw bij hun afscheid. Nanou nodigt met haar hand uit voor een high-five. Julia wil daar na een korte aarzeling op ingaan maar komt net te laat met haar antwoord waardoor Nanou net haar hand wegtrekt. Ze schrikt en probeert opnieuw net wanneer Julia haar hand laat zakken en zo gaan ze nog een tijdje verder in een dansje waar ze beide plezier in vinden.

Mauritz heeft voor het eerst in tijden terug ruimtelijke installaties gemaakt. Vooral met Nanou heeft hij onderhandeld, geruild, verder gewerkt op haar voorzetten of zijn werk zien opgaan in haar installaties. Het materiaal die door Nanou de hele week lang werd binnen gesleurd vanop straat was vaak het vertrekpunt voor zo’n opstapeling. De kwaliteit van dat gevonden materiaal was ook altijd pertinent. Nanou wist perfect wat soort materiaal nodig was om in de galerie Mauritz op weg te zetten. Omgekeerd wist Mauritz ook telkens opnieuw dat materiaal op de juiste manier in te zetten zodat er voldoende ruimte was voor Nanou om het van antwoord te dienen.

De tien meter lange tekening waar Mauritz en Julia de residentie in Frankfurt mee waren begonnen kreeg gisteren de juiste belichting waardoor het  terug een prominente plaats kreeg want door wat er de dagen erna gebeurde waren we die bijna vergeten. De soundscape van Dijf, de patchwork van Julia, de riso’s die ze met Topo copy maakte,… het zijn echo’s uit Kortrijk die hier een nieuwe betekenis krijgen.

Moe maar voldaan rijden we terug naar huis. Er is rust terug gekeerd na de hectische dag van de opening. In Geel staat Ronny op de stoep te wachten op Nanou’s thuiskomst. De poes komt binnen gewandeld met de onverschilligheid die alleen een poes kan binnen brengen. Wij rijden door naar Brugge. Mauritz wil een warm bad, ik wil Lot terug in mijn armen. Deze week nemen we nog een derde keer mee. In het museum Dr. Guislain leggen we het definitief neer. Benieuwd welke plooi het daar zal aannemen!

uitnodiging voor een high-five

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.