Het Wilde Westen en Boys don’t cry

We springen de fiets op en staan op een paar minuten bij de collega’s van het  Wilde Westen. Een pracht van een naam voor de organisatie die concerten en festivals organiseert. Van hedendaagse muziek, jazz, klassiek, pop, rock en terug. Van gevestigd tot bijzonder en experimenteel. In Kortrijk en daarbuiten. Over de grenzen heen, binnen en buiten de lijnen. Wit.h is een kleinere organisatie dan het Wilde Westen maar onze neuzen staan in dezelfde richting.

Samen gaan we op zoek hoe we expertise kunnen delen. Iedereen heeft na een deugddoend verlof nieuwe energie. We hebben veel goesting om het onderste uit de kan te halen voor de kunstenaars en hét publiek. Het is heerlijk om na maanden van zoom en andere digitale sessies live rond de tafel te zitten.

In hetzelfde gebouw huist het Chemisch Circus. We lopen nog even door tot in het bureau van Lode. In een sneltempo hebben we het over onze volgende tentoonstelling en de live streaming, de plannen met de Wild Classical Music Ensemble, het ontroerende verhaal van Johan Tahon en zijn bezoek aan de paus in de Knack en over Boys don’t cry, een verhaal over kwetsuren en creativiteit.

"je moet niet nadenken maar kijken"