Klein maar fijn

Wat aanvankelijk een probleem was, blijkt een zegen te zijn.

We mogen om de gekende redenen niet ‘à volonté’ werken in de kunst- en cultuur sector. Niet dat we minder werken, maar alle contact met het publiek werd met een scherpe schaar afgesneden. En is dat nu niet juist één van de meest waardevolle dingen? Kunst creëren. Die kunst dan uit de cocon van de creatie halen en tonen aan een publiek? Er door onthutst, ontroerd, aangesproken of verbouwereerd worden?

Heel de kunst en cultuursector lag even helemaal in de coulissen, te bekomen van de klap. Bij Wit.h gingen we koppig door: kleine toonmomenten, elke twee maanden; schoon werk brengen in de ruimte op het Vandaleplein; en nadenken hoe we dat contact met het publiek behouden, zoeken naar woorden om te communiceren en brug slaan tussen de kunstenaar en de beschouwer.

Op dit moment loopt de tentoonstelling Durf je kijken? Van Lara Breine en Lien Anckaert. Dagelijks komen mensen voorbij. Elke bezoeker wordt op reservatie heel persoonlijk ontvangen. De kunstenaars vertellen hun verhaal. De kleinschaligheid, de zoektocht om dit alles coronaproof te organiseren én de persoonlijke aanpak, zorgen voor een scherpe focus.

Ik lees in het gastenboek: ‘Verrassend, integer en echt heel mooi. Pluimen!

Durf je kijken?