Vandaag wordt het een luwe dag. Gisteren hebben we ons beleidsplan (2023/27) ingediend bij de Vlaamse Gemeenschap en het voelt vandaag als een enorme bevrijding.

Maar daar hebben onze stagiaires geen boodschap aan. De woensdag is traditioneel een dag waarop stagiaires Wit.h afzakken naar het kantoor en alles kunnen vragen en voorstellen wat ze wensen, ze krijgen een actief luisterend oor.

Suzanne is einde stage en Zazie nog maar net uit de startblokken.

Het wordt een inhoudelijk degelijk gesprek. Hoe motiveer je mensen? Hoe kunnen mensen iets kiezen wanneer ze het niet kennen? Zijn principes heilig of moet je mee evolueren met de tendensen? Mag je over de problemen van de mensen praten zonder dat ze erbij zijn? Wat betekenen horizontale verhoudingen? Wat is de positie van de sociaal-cultureel werker. Hoe ga je om met kritiek, en hoe geef je kritiek aan een leidinggevende?

Het is een leerrijk overleg en het belang van actieve communicatie komt telkens weer naar boven. Maar tegelijk beseffen we dat het niet eenvoudig is, zeker wanneer mensen om welke reden dan ook afwijken van de ons aangeleerde en geijkte vormen van communicatie. Hoe pak je het aan wanneer iemand niet kan spreken? Of de begrippen niet kan vatten? Of geen rechtstreekse communicatie aanvaardt?

Bij Wit.h geven we veel aandacht aan expertise en kennis van een handicap, beperking of welke probleemsituatie ook maar bovenal is de persoonlijke intuïtie, de stijl en ervaring doorslaggevend in de communicatie. Dus stagiaires weten het snel dat ze gulzig kunnen leren van wat rond om hen gebeurt maar dat ze ook aan zichzelf moeten werken in relatie tot die ander.

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.